Eindelijk beet!

De tweede aflevering van de reeks columns uit de GezinsGids:

Henk heeft een hobby! Zodra we ergens een avond stilliggen, ben ik hem zomaar kwijt. En zo gauw we van boord zijn word ik mee gesleept naar zijn hobbywinkel, en worden er nieuwe onderlijntjes, dobbers, en kronkelende maden gekocht. Maar dat is het dan ook. Henks hobby is hengelen. Dat betekend uren op een stoel zitten, lijntjes klaarmaken, naar de dobber kijken, inhalen en maar weer uitgooien. Als ik heel eerlijk mag zijn: ik vind er niets aan, maar ik gun hem deze hobby van harte!

 

Afgelopen week begon ik toch het nut van zijn hobby in te zien. Rond een uur of tien roep ik richtig het achterdek dat het tijd is om naar bed te gaan. Ik zie een hoofd boven de roef uitkomen, verbaasd dat ik nú al roep om naar bed te gaan: "Zo laat al? ik dacht dat het koffietijd was" Tja, vissen doet de tijd vergeten.

 

Terwijl ik alle lichten uit doe, is Henk nog steeds niet binnen. Ik voel nattigheid: volgens mij liggen die hengels gewoon nog over boord. En jawel hoor, de deur gaat open en Henk roept me te komen.  Stilletjes mopperend, omdat ik naar bed wil, klim ik het twee treden tellende trappetje op naar buiten. Ja hoor, hij heeft beet: "Nou hup er af, dan kunnen we naar bed!"  Maar als hij z’n hengel omhoog haalt begin ik een stuk vrolijker  te worden. Daar hangt een dikke spartelende paling! Ik ren naar binnen om een emmer te pakken, waarna het glibberige beest van de haak afgehaald wordt en nog een nachtje mag vertoeven in de machinekamer.

De volgende ochtend onder de koffie -ach waarom ook niet- wordt hij door Henk vakkundig op het roefdek schoongemaakt. Het water loopt me in de mond. En dat wordt er niet minder op als hij bij het middageten lekker in de pan ligt te bakken. Wat ruikt dat toch lekker. Als ik het laatste hapje in m’n mond doe, bedenk ik dat vissen toch niet zo’n hele gekke hobby is. Ik lust er nog wel één!

Lieve groet,
Alberta

Ps: column is van de zomer al geschreven hoor ;-)